"You Will Be Missed ontstond nadat een van ons een negerhoofd had geërfd, zo een houten beeldhouwwerk gemaakt voor blanke toeristen. Vader had het meegenomen na beëindiging van zijn militaire dienst in Kameroen tijdens de zogezegde 'periode van autonomie'. Jarenlang heeft dit object op de schoorsteenmantel van een herenhuis in de Lorraine streek getroond, om vervolgens te worden opgeborgen in een kast en uiteindelijk zelfs te verdwijnen in een kartonnen doos in de kelder. Een klassiek parcours voor dit soort van Afrikaanse objecten, immers, ze nemen reeds zo vele generaties kastruimte in. Ze staan in de weg en we weten niet wat we ermee moeten... weggooien, negeren, vernietigen, overdragen, transformeren? Ondanks de uniciteit van de personen en momenten die het object tot hier hebben gebracht, - van de hand die het gemaakt, onderhouden en verkocht heeft, tot het oog die het heeft bekeken om het daarna te vergeten,- herinnert het borstbeeld ons aan de alomtegenwoordige koloniale en neo-koloniale sporen in onze leefomgeving en publieke ruimte.

Geconfronteerd met dit ongemak, hebben wij het negerhoofd eens goed bekeken. Wij, drie blanke vrouwen van verschillende leeftijden en nationaliteiten die een Europese erfenis delen, zonder zelf te weten wat deze inhoud. Een erfenis die is opgebouwd middels Afrikaanse rijkdommen. We zijn gehecht geraakt aan de barst die van boven tot onderaan, dwars door het midden van zijn gezicht loopt. Het hoofd, gemaakt van ebbenhout dat zwaar is in gewicht en quasi onbreekbaar, draagt een scheur in het oog dat een opening biedt het binnenste van het beeld. Een beeld gemaakt voor een westerse blik. Deze scheur is een uitweg geworden, een mogelijke vlucht uit een grondeloze diepte : familieverhalen en flarden van een koloniale geschiedenis hebben zich hier door naar buiten weten kruipen. De tegen-verhalen, verzinsels, vooroordelen en het zich terug toe-eigenen zijn er mee vermengd en besmet geraakt.

En dan opeens, als uit dit denkbeeldig gat gekropen, heeft iemand het negerhoofd genomen en is er mee gaan lopen. Sinds ze het met zich meesjouwt weet deze blanke vrouw, Lydia Richardson is haar naam, niet wat ze met dit beeldhouwwerk aanmoet. Ze belichaamt hiermee op obscene wijze de Europese fictie in haar onomkeerbare val: die van behoud van comfort en goedgevulde musea.

We zijn dan op zoek gegaan naar andere verhalen rondom objecten die zich bevinden in prive-interieurs in verschillende Europese steden. Voor het festival XS voornamelijk in Brussel en omstreken. De objecten komen overwegend uit Centraal- en West-Afrika en verbinden landen en personen uit de twee continenten. Deze intieme vertellingen bevinden zich ergens in de grijze zone van geschiedenis, identiteit en waarheid. Het zijn de levenservaringen die vaak de overhand krijgen, meer dan de oorsprong of de symboliek. In onze ogen tekent zich ook een diaspora van objecten af, een geheel van afgelegde wegen, gekruiste herinneringen, terugvorderingen en transformaties. Dit alles stelt de kwestie van overdracht in vraag, overdracht binnen een nabije toekomst, als niet ook de kwestie van terugkeer of verdwijning.

Deze installatie wil ruimte bieden tot luisteren. Maar het wil ook de verschillende onderwerpen, fictief en documentair, laten schuren. Doorheen een caleidoscoop van audio en video, nodigt You will be missed u uit mee te stappen in de intimiteit van de objecten en hun eigenaren en getuige te zijn van een erfgoed in voortdurende staat van heruitvinding".

Flore Herman, Sara Sampelayo, Anne Thuot.